Zondag 10 januari, 09:00 uur. 104 dagen Sportrusten training voor mijn allereerste halve marathon ooit. Ik kijk voor de zoveelste keer deze week naar de weersvoorspellingen. En weer zijn deze veranderd. De windkracht is nu toegenomen tot 6, regen tijdens de start van DE halve marathon. Gevoelstemperatuur van 4 graden.

De belangrijkste vraag: wat trek ik aan… Gezien de wind en regen, wordt dat een thermoshirt, dun shirt met lange mouwen en een jasje. Dat jasje gaat dan uit als we het strand afgaan. En mijn nieuwe Buff natuurlijk.

Om 11:00 uur komen we aan in de sporthal. Het is er gezellig druk. We lopen naar de finish van de kwart marathon waar een paar loopmaatjes gaan finishen. Het is koud met die wind, een paar druppels vallen naar beneden. Na de finish van ons laatste loopmaatje lopen we terug naar de sporthal. Even omkleden, drinken en naar de start. Net te laat voor ons eigen rode startvak komen we aan, dus we starten in blauw.

Het begin gaat snel, na 300 meter duiken we het strand op. Daar is het nog lekker hard. Maar wat een wind. Dat is eerder windkracht 7 dan 6 en er zitten flinke vlagen tussen. Iedereen probeert achter een ander te gaan lopen, ik ook. Soms hangt er dan weer iemand achter mij. Maar de tempo’s zijn zeer verschillend, er is niemand waarmee ik een koppeltje kan vormen om elkaar af te wisselen van de kop. Dus is het onrustig van de een naar de ander doorschuiven of terugvallen. Het waaiert ook flink heen en weer op het strand. Er zijn grote stukken omgewoeld zacht strand, dan duikt iedereen weer naar de waterkant, en dan een paar honderd meter verder weer terug het strand op. Wat een heerlijk gevecht met de elementen van de natuur.

Mijn hartslag op het strand ligt een stuk hoger dan ik had gewild. Maar ik voel me goed, dus ik probeer er maar niet op te letten.

Eindelijk is daar dan het punt dat we van het strand afgaan. Kleine helling door mul zand omhoog, dat gaat goed. Dan door de duinen gaat het op en neer. Jasje uit en proberen mijn hartslag weer naar beneden te krijgen. gelijk ook mijn eerste gelletje. Gezien de troep in de duinen hebben meerdere lopers dat gedacht. Mijn verpakking gaat terug in het zakje waar die in zat. Die gooi ik later wel weg in een AFVALBAK! Als iedereen dat nu doet, scheelt het een hoop troep in die mooie duinen. Wat een raar volk zijn we toch.

Foto: http://www.sauconyegmondhalvemarathon.nl

Na 12 kilometer begin ik het heel zwaar te krijgen. Bij het 13 kilometer punt slaat de man met de hamer bij een drinkpost goed toe. Ik drink twee bekertjes water, en dribbel rustig een stukje om al het water ook binnen te krijgen.

Vanaf dat moment zit er een engeltje en een duiveltje op mijn schouder. Het Engeltje zegt dat het beter is om te stoppen en te wandelen. Het is niet erg, het is tenslotte je eerste Halve Marathon. Het Duiveltje schreeuwt heel hard ertegen in. NEEE, DOORLOPEN!! JE ZULT HET HALEN! Dus ik loop door, onder aanmoediging van mijn duiveltje. En het vele enthousiaste publiek! En zo tel ik de kilometers af.

16 kilometer! Nog maar 5 te gaan. Dat moet toch kunnen binnen een half uur! Ik neem nog een gelletje. 19 kilometer. Nog 2 kilometer! Nu komt de beruchte Bloedweg. Ja, het gaat omhoog, maar niet zo heel steil. Je bent boven voor je het weet. Het zware is natuurlijk dat dit heuveltje aan het einde van de race zit. Maar vandaag hadden we op het strand het zwaarste deel al gehad.

20 kilometer! Nog maar een te gaan!, nog even de bocht naar beneden en dan links, omhoog, naar rechts en dan nog 150 meter tot de finish. Ik probeer nog aan te zetten, maar er zit echt niet meer in. 50 meter voor de finish ben ik al aan het juichen in mezelf. YES!!! I DID IT!! Een race op karakter. Eindtijd is niet belangrijk, ik heb mijn allereerste halve marathon gelopen, en ondanks dat ik na 12 kilometer al de finish lijn had willen zien, heb ik hem helemaal uitgelopen!

Na de finish kan ik bijna niet blijven staan. Lopen gaat eigenlijk ook niet… Het voelt alsof ik een marathon heb gelopen, als ik me de verhalen van de marathonlopers goed herinner. Ik probeer heel rustig door te lopen en te blijven bewegen, drinken ophalen (op in een paar luttele secondes). De medaille krijg ik aangereikt door een heel aardige vrijwilliger (v) die me bemoedigende woorden toespreekt. Ik loop vervolgens naar de sporthal; wat is dat nog een eind. Ik loop ongeveer een kilometer per uur…. Eenmaal in de sporthal, mag ik lekker douchen (het voordeel van Champion lid zijn!) en ga ik nog voor een sportmassage langs bij de vrijwilligers van de NSG.

Nu, een dag later, hangt de medaille om mijn nek terwijl ik dit type. Trots dat ik mijn eerste halve marathon onder deze omstandigheden heb uitgelopen, maar ook teleurgesteld in mijn tijd en vooral de uitvoering van mijn plan. Ik ben gewoon te hard gestart en heb dat flink moeten bekopen in de laatst 8-9 kilometer. De spieren zijn goed, waarschijnlijk dankzij die massage. Alleen heb ik wat last van mijn linker buitenknie (iliotibiaal frictie syndroom). Vooral na lang stilzitten voel ik hem, en moet ik weer wat bewegen om de die soepel te krijgen. Zoals het nu voelt is dat vanavond weer over.