Elke drie weken moet ik volgens het Sportrusten schema een 10 kilometer maximaal test doen, oftewel mijn eigen PR aanvallen. De afgelopen weken is dat er niet van gekomen door de extreme hitte en daarna de vakantie.

Vandaag is het dan zover. Vanmiddag, na mijn werk, ga ik een rondje doen. Ik ben ’s ochtends al zenuwachtig. Bang om kapot te gaan, bang voor de pijn? Bang om mijn mooie PR van de Letterenloop van 53:43 niet te kunnen evenaren en te falen?

Dan is het zover. Ik rijd (iets vroeger) naar huis, kleed me om, kijk nog even wat een mooi rondje zou zijn, loop warm en doe wat losmaak oefeningen, huppeltjes en andere sierlijke bewegingen. Ik ben er klaar voor. De zenuwen zijn gelukkig ook voor een groot deel weer weg. Ik druk op mijn horloge en weg ben ik.

De eerste 2 kilometer gaan wel, maar iets te snel, ik moet me inhouden. Na een kilometer of 4 krijg ik steken in mijn zij. Stom als ik was heb ik op het werk teveel en te zwaar geluncht. Ik moet er toch maar doorheen. Blijven lopen. Na een kilometer of 7,5 doorbijten begin ik eindelijk in een flow terecht te komen. Met nog 1,5 km te gaan zet ik aan. En met nog 400 meter te gaan begin ik echt met mijn eindsprint. Te laat natuurlijk, maar ja, ik kan niet elke 100 meter op mijn horloge kijken.

Ik tik uiteindelijk af op 52:26. Dik een minuut van mijn PR!

Nog 52 dagen!