Mijn laatste blog dateert alweer uit mei 2016, toen ik blogde tijdens de RopaRun 2016. In mei 2016 begon ik ook met een nieuwe opdracht, op ongeveer anderhalf uur reizen (enkele reis) met het OV. Die ruim drie uur reistijd per dag leidde tot minder hardlopen, en een oorverdovende stilte op mijn blog. Zelfs het vervangen van het OV door de auto (1 uur enkele reis heen, terug altijd spannend) leidde niet tot een toename in de hardloopuren.
Hardlopen en mijn hardloopgroepjes zijn belangrijk voor me. En bloggen is ook een manier om mijn ervaringen te kunnen delen met jullie en jullie ervaringen te lezen.
Dus is het na ruim anderhalf jaar tijd om het anders aan te pakken. Hoor ik hier een voornemen voor het nieuwe jaar? Hoewel ik daar niet aan doe, lijkt het er wel op. Laat ik maar beginnen met het bewuster volgen van schema’s. Mijn opdracht duurt nog wel een paar maanden, dus ik zal iets moeten verzinnen om op die lange werkdagen toch een rondje hard te lopen.
- Bijvoorbeeld een half uur eerder opstaan en een kort rondje lopen, bijvoorbeeld een Japanse Interval. (nadeel – 05:30 uur is al zo vroeg, en dan nog een half uur eerder opstaan…)
- Een half uur later beginnen op het werk (nadeel – grotere kans op files)
- Tijdens de lunchpauze een rondje lopen (nadeel – midden in de stad…)
- Op tijd naar huis, onderweg ergens stoppen om daar een rondje te lopen. (voordeel – je ziet nog eens wat anders dan je eigen omgeving!)
- Toch maar ’s avonds van die bank af komen, of niet meer ’s avonds doorwerken (voordeel – minder TV kijken, minder werken / nadeel – minder tijd met de missus)
- …
Hoe doen jullie dit? Heb je tips? Laat het me weten!
Gelukkig is het bewolkt waardoor het iets warmer is. We starten in Antwerpen en moeten door de 
Op de Coolsingel wachten vrienden, collega’s en velen enthousiaste supporters! Wat was ik blij mijn vrouw en kinderen weer te zien! Met 4 uur slaap in 60 uur, en 65 kilometer in de benen, word je daar bijzonder emotioneel van. Menigeen liet een traantje. Ik wel meer dan één. Een grote brok in mijn keel. Wat ben ik blij dat ik dit heb mogen meemaken. Als “domme” loper hoef je nergens aan te denken. Iedereen om je heen denkt voor je, stopt eten in je, masseert je, stuurt je naar bed, vervoert je naar de wisselpunten, navigeert voor je en knuffelt je als je dat nodig hebt. En reken maar dat je die knuffels nodig hebt! Want het is lang, soms saai, soms heel mooi. Dit team, 
Als loper heb ik de afgelopen week mijn laatste trainingen gedaan. Naast een paar keer fietsen, voor de Run-Bike-Run stukken, heb ik diverse RopaRun specifieke trainingen afgewerkt en heb ik mijn derde paar in de nacht reflecterende schoenen ingelopen.
Afgelopen zondag nog een lekkere rustige duurloop door de duinen en over het strand. En dinsdag een rustige interval duintraining om het lichaam actief te houden.
De rest van de week, naast het werk, bak ik nog de nodige bananencakes en mueslirepen en ben ik bezig met het verzamelen van alle spullen die meemoeten. Van hardloopkleding en sporthorloges tot slaapzak en -matje en oordopjes. O ja, die halve tandenborstel moet ook nog mee!
Dit jaar mag ik als lid van Le Champion in het derde startvak om 13:10 starten. Ik denk “mooi, dan zijn er minder mensen voor me die het strand kunnen omwoelen“. Jammer, maar helaas, hoogtij betekent dat dat al omgewoeld is. Heerlijk mul strandzand. Dat wordt lekker spelen in de zandbak!
Ik blijf lopen, en ben alleen maar bezig met mijn techniek en zo goed mogelijk hardlopend door en over dat strand te komen. Eindelijk het 6 km punt, nog ruim een kilometer en dan mogen we weer het strand af. Na nog een paar keer door diep water te zijn gelopen is daar de opgang naar de boulevard. De organisatie heeft afstandsbordjes op het strand gezet. Nog 100 meter, nog 50 meter. Dat motiveert! Alsof ik Mitch Buchannon zelf ben, ren ik omhoog door het mulle zand het strand af.
Bij de 10 kilometer haalt een 
Vorige week moest ik naar Praag voor mijn werk. Het lukt me net om een keer een kort rondje te lopen, maar wel in het voor mij tot nu toe meest uitdagende park tot nu toe. Het Petrinpark kent heel steile heuvels, tot 322 meter hoogte. Daar staat de Petrinska rozhledna, de uitkijktoren die daar gebouwd is voor de Wereldtentoonstelling van 1891. Ik probeer een Strava-segment van 5km te lopen, maar wel omgekeerd. Dat was niet slim, de steile delen moest ik nu heuvelop lopen, de meer geleidelijke delen liep ik naar beneden.
Rowing and Running 
