Het moment van de waarheid nadert. Dit is waar ik de afgelopen maanden naar toe heb getraind. 10 kilometer binnen het uur! En om het doel nog wat scherper te stellen, 58 minuten. Dat is 5:48 min per kilometer ofwel 10,34 kilometer per uur. Soms denk ik dat 55 minuten haalbaar moet zijn, maar ja dat is 11 km/hr, 5:30 min/km gemiddeld. Dat is te snel.

Tijdens de ECI Letterenloop in Haarlem moet het dan gaan gebeuren. Het parcours loopt door Haarlem en het bebouwde deel van de duinen van Bloemendaal. Bijna allemaal asfalt of klinkers dus. Het kopje van Bloemendaal, met een klim van 10%, zit er ook in.

De voorspellingen zijn goed. Half bewolkt, 17 graden. Op de dag zelf blijkt het helemaal niet half bewolkt. Het is een stralende zonnige dag, goed voor liggen op het strand of in je achtertuin, maar niet om een PR te lopen op de 10 kilometer. Ik stel mezelf gerust dat ik erg goed ben in het afvoeren van warmte en dat er ook nog wel wat wind staat.

Een goede vriend, hoewel geblesseerd en dus helaas niet startend, gaat toch gewoon mee naar de ijsbaan, waar de start plaatsvindt. Om me aan te moedigen. Hij had ook in de achtertuin kunnen gaan zitten. Of een boek kunnen lezen. Topgozer!

Daar sta je dan. Tussen alle medelopers. Zenuwachtig kijkend naar de startlijn, waarvan je weet dat de start nog 15 minuten duurt, er heel duidelijk afgeteld gaat worden, versterkt door luidsprekers die altijd te hard staan, en we waarschijnlijk massaal gezamenlijk gaan aftellen en er ook nog een startschot komt. En na dat startschot kun je echt nog niet gelijk gaan lopen, eerst moet de meute voor je weg. Maar goed. Je bent zenuwachtig of je bent het niet. Goed in de gaten houden al die mensen daar voorin, je zou het startschot eens missen!

Dan, 3 minuten te laat, klinkt het startschot. Wandelend, dribbelend en eindelijk hardlopend ga je over de startlijn, drukt tegelijk de startknop van je sporthorloge in, en weg ben je. Eerst 250 meter over de ijsbaan, dan naar buiten over de parkeerplaats de wijk in. Zo snel over de ijsbaan rennend zie ik nog een paar loopmaatjes langs de kant staan aanmoedigen die de 5 kilometer hebben gelopen. Zo ook mijn loopmaatje waarmee ik sinds de Run to the Start Egmond mee train! Leuk.

De eerste paar kilometers voelen heel zwaar. Voor mijn gevoel gaat het niet hard, maar ik heb wel een onrustige ademhaling. De 1ste kilometer loop ik in 5:36 min/km. Iets te hard, niet overdreven. De tweede kilometer gaat in 5:22. Nog voor het kopje van Bloemendaal, op iets meer dan 3 kilometer van de start, heb ik het zo zwaar dat ik overweeg te stoppen. Dit houd ik nooit een uur vol denk ik. Dus ik moet mezelf oppeppen. “Ik kan toch niet falen vandaag? Na de finish heb je de rest van de dag nog om bij te komen. Wat zal je er straks van denken als je gaat wandelen? En wat denken je vrienden, vrouw en kinderen er dan van? Natuurlijk lieve woordjes, “het is niet zo erg, volgende keer beter.” Ja, dat dus nooit he! Dat vergeef je jezelf nooit! Kom, doorrennen, je bent al op 2,5 kilometer!”

Dit gaat zo door tot het kopje. Dan is het omhoog. Ik probeer met lichte tred (voor een schoon aan de haak 100 kilo zware vent is dat echt heel licht hoor…) en hoge cadens hardlopend de berg op te komen. Dat lukt heel aardig. Ik loop veel mensen voorbij, kan goed blijven ademhalen en mijn hartslag raakt net mijn omslagpunt aan nadat ik de top heb bereikt. De +-500 meter omhoog gaan in 6:10 m/km, de +-500 meter naar beneden in 4:30 m/km. Heerlijk. Hebben al die duintrainingen toch hun nut gehad. Ik begin in een flow te raken. Het is en blijft wel zwaar en warm. Daar lopend in de brandende zon. En die wind? Ja, aan het strand vast wel, maar hier zo tussen al die bomen is er geen zuchtje te bekennen! Pffff… Ik begin een behoorlijk warm hoofd te krijgen.

Na het volgende klimmetje van 5% staat daar na ongeveer 5,5 kilometer de zeer welkome waterpost. Het eerste bekertje water gaat direct geheel over mijn hoofd. Het tweede bekertje mik ik zo goed als mogelijk voor een deel in mijn mond en de rest weer over mijn hoofd en borst. Ik vergeet even dat ik nog een smartphone in een heupgordeltje draag. Als die maar droog blijft…

Het verfrissende water doet me erg veel goed. Dat we de komende 2,5 kilometer ook langzaam naar beneden lopen, zo’n 15 meter verval, zal daar zeker bij geholpen hebben. Je ziet het niet echt, maar het loopt wel makkelijker. Na het 6 kilometer punt, duurt de volgende kilometer wel heel erg lang. Mijn hartslag kruipt naar mijn omslagpunt en ik moet dus nog ruim 3 kilometer. En dan plotseling is daar het 8 kilometer bordje! Ik had bordje 7 gemist… Sufferd. Natuurlijk. Een kilometer blijft een kilometer.

Een raar gevoel maakt zich van mij meester. “Als ik er inderdaad 58:00 over doe, dan ben ik natuurlijk blij. Toch? Nee, eigenlijk niet. Gezien mijn tijden die ik zo af en toe zag op mijn horloge en hoe zwaar het aanvoelde, moet dat toch eigenlijk sneller zijn. Toch? Nee, 58:00 minuten is je doel, dus daar ben je blij mee“, zo moedig ik mijzelf aan. Zo gaan die gedachtes op en neer. Ik focus me snel weer op mijn techniek en ademhaling.

Ik besluit licht te gaan versnellen. Ik heb geen idee wat nu mijn gemiddelde tijd is. En het kost me teveel moeite om op mijn horloge te kijken en te gaan rekenen. Het bordje laatste kilometer komt eraan. Nog een kleine versnelling. Ik krijg lichte steken in mijn zij. Mijn hartslag is nu op mijn omslagpunt en stijgt licht. De laatste 300-400 meter moeten dan maar voluit. We komen in de ijsbaan en daar bij de ingang staat mijn loopmaatje te juichen! Halverwege begin ik dan, veel te laat, aan mijn eindsprint. De finish is veel eerder dan ik dacht, maar natuurlijk toch zeker 200 meter te ver…

Ik sprint naar de finish, lach vriendelijk naar de camera’s, inclusief de camera van mijn vriend, geef Koen de Jong van Sportrusten nog een hand, trek snel mijn jasje aan en probeer te blijven wandelen. Medaille om, flesje water opdrinken en binnen een paar minuten ben ik weer redelijk bij. Doe er nog maar tien? Dat niet, maar ik ben verbazend snel weer op de been.

Volgens mijn horloge heb ik er 53:38 over gedaan. Wat? 53 minuten?? Echt? Nee, ik moet mijn horloge te laat hebben aangezet, of te vroeg uit… snel naar de borden met uitslagen lopen. Bruto tijd: 54:25. Coole gast man! Dan moet mijn netto tijd ergens in de 53 minuten zijn. En ja hoor. Netto tijd: 53:43, 5:22 min/kilometer, ofwel an incredible amazing astonishing 11,17 km/hr. Wow! De voorspelling op basis van mijn VO2Max van Nico van der Breggen is uitgekomen! Binnen 6 maanden!

“Volgend jaar“, zegt mijn vriend, “lopen we samen onder de 50 minuten!“.. Ja ja… Daar wil ik nog even niet aan denken. Gezien mijn snelle herstel zou ik misschien nog harder kunnen lopen. Gezien het zware gevoel de hele wedstrijd misschien ook wel niet. We zullen zien. Nu eerst op naar de Dam tot Dam loop!