Het is de week van 20 september. Een vriend vertelt me dat hij de 10k gaat lopen tijdens de Halve van Haarlem. De afgelopen jaren heb ik alleen maar geroeid op een indoorroeier. Sinds mei heb ik dan een paar keer hardgelopen. Gekkenwerk om zonder enige loopervaring een wedstrijd te gaan lopen. Maar ik trek toch de overmoedige schoenen aan en schrijf me gelijk in voor de 5k; dat moet toch kunnen zonder enige serieuze training? Die basisconditie, die is er toch wel?

Op de zaterdag voor de wedstrijd “even” de beentjes loslopen. Ik loop uiteindelijk in een korte interval training van 30 minuten ongeveer 4 km, waarvan 20 minuten met een veel te hoge hartslag.

Zondag 27 september, nog lang niet hersteld van het “loslopen”, sta ik dan aan de start van mijn eerste hardloopwedstrijd ooit (buiten wat kinderwedstrijden…). Geen idee hoe hard ik van start moet gaan, hoe hard ik kan en hoe lang ik dat kan volhouden.

Het is me al snel duidelijk dat ik te hard van start ben gegaan. Het is erg verleidelijk om maar met anderen mee te lopen. Maar opgeven zal ik niet. Gewoon stug door blijven lopen. Het is tenslotte maar 5K!

Na 32 minuten is de lijdensweg dan eindelijk voorbij. Dat nooit weer. Te langzaam, maar toch te hard voor mijn lichaam, met een vreselijk slechte looptechniek. Maar wel helemaal “hard”gelopen, ik ben niet gaan wandelen.

Maar wat was het leuk!